Leoncjusz II – cesarz bizantyjski
Leoncjusz II (Leontius II, ok. 660–706) był cesarzem bizantyńskim w latach 695–698. Jego kariera polityczna rozpoczęła się jako dowódca wojskowy za panowania cesarza Justyniana II.
Leoncjusz został uwięziony przez Justyniana po klęsce w bitwie pod Sebastopolis, w której walczył przeciwko Arabom. Uwolniony w 695 roku, zorganizował spisek przeciwko cesarzowi, obalił go i sam objął tron, zmuszając Justyniana do ucieczki z kraju.
W czasie rządów Leoncjusza, w 697 roku, Arabowie zdobyli Kartaginę. Jego panowanie zakończyło się w 698 roku, kiedy to doszło do buntu dowodzonego przez Tyberiusza III, który doprowadził do utraty władzy przez Leoncjusza. Po obaleniu spędził kilka lat w więzieniu.
W 705 roku, przy wsparciu Bułgarów, Justynian II powrócił na tron, a Leoncjusz oraz Tyberiusz zostali skazani na śmierć i straceni.
Podsumowanie
- Leoncjusz II był cesarzem bizantyńskim w latach 695–698.
- Uwolniony z więzienia, obalił Justyniana II i objął tron.
- W jego czasach Arabowie zdobyli Kartaginę.
- Stracił władzę na skutek buntu Tyberiusza III.
- Po powrocie Justyniana II został skazany na śmierć.
