Leon Bernard Lendzion
Leon Bernard Lendzion (20 maja 1918 – 26 sierpnia 2005) był polskim inżynierem, działaczem społecznym oraz posłem na Sejm PRL w latach III, IV i V kadencji. Urodził się w Gdańsku jako syn Antoniego Lendziona, przedwojennego przywódcy Polonii gdańskiej.
Wykształcenie i kariera
Lendzion uczęszczał do Gimnazjum Polskiego Macierzy Szkolnej w Gdańsku, gdzie w 1936 roku zdał maturę. Następnie rozpoczął studia na Politechnice Gdańskiej, jednak w 1939 roku został zmuszony do ich przerwania. W czasie II wojny światowej był więźniem obozów Stutthof i Sachsenhausen. Po wojnie powrócił do Gdańska, gdzie ukończył studia na Politechnice Gdańskiej, zdobywając tytuł mgr inż. budownictwa lądowego w 1948 roku. Pracował w Urzędzie Morskim w Gdyni, a następnie w Stoczni Gdańskiej do 1978 roku.
Działalność społeczna
Lendzion, wzorując się na ojcu, aktywnie angażował się w działalność społeczną. Był między innymi członkiem:
- sekcji Polonii w Towarzystwie Przyjaciół Gdańska,
- Związku Kombatantów i Byłych Więźniów Politycznych,
- Klubu Byłych Więźniów KL Stutthof.
W latach 1948-1954 pełnił funkcję radnego Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku. Jako poseł na Sejm (1961-1972) działał jako osoba bezpartyjna. Był również członkiem prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu oraz wiceprzewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu FJN.
Ostatnie lata
Po przejściu na emeryturę Lendzion zaangażował się w działalność na rzecz polsko-niemieckiego pojednania, współpracując z organizacjami takimi jak Aktion Sühnezeichen oraz Zeichen der Hoffnung. Przekazywał młodym Niemcom swoje świadectwa o wojnie i obozach.
Był żonaty z Heleną Mionskowską, z którą miał dzieci. Zmarł w 2005 roku i został pochowany na cmentarzu Oliwskim w Gdańsku.
Odznaczenia
Lendzion był odznaczony:
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski,
- Srebrnym Krzyżem Zasługi (1955),
- Krzyżem Oświęcimskim (1985),
- Medalem Księcia Mściwoja II (1999).
