„`html
Leon Berenson
Leon Berenson (27 lipca 1882 – 22 kwietnia 1941) był polskim prawnikiem żydowskiego pochodzenia, znanym jako obrońca w procesach politycznych związanych z Polską Partią Socjalistyczną (PPS) oraz aktywnym członkiem loży wolnomularskiej w Warszawie w okresie II Rzeczypospolitej.
Życiorys
Studia prawnicze ukończył na Sorbonie, a następnie praktykował u Stanisława Patka. W latach 1905-1908 bronił rewolucjonistów z PPS i SDKPiL, w tym Józefa Montwiłł-Mireckiego i Henryka Barona, którzy zostali skazani na śmierć. Berenson był aktywnym członkiem Koła Obrońców Politycznych, a także zajmował się obroną polityczną.
W 1915 roku został członkiem Rady Miejskiej Warszawy, a w 1918 interweniował u Feliksa Dzierżyńskiego w Moskwie, co przyczyniło się do uwolnienia Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego. W latach 1920-1923 pełnił funkcję radcy prawnego w polskim poselstwie w Waszyngtonie.
W 1931-1933 bronił Norberta Barlickiego i Adama Pragiera w procesie brzeskim. Zmarł w warszawskim getcie, gdzie trafił po wybuchu II wojny światowej, odrzucając propozycję objęcia funkcji komendanta Żydowskiej Służby Porządkowej. Zmarł we śnie i został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie.
Wybrane publikacje
- Ogólne zasady więziennictwa, Warszawa 1917
- Wewnętrzna organizacya rad miejskich, Warszawa 1919
- Z sali śmierci. Wrażenia obrońcy politycznego, Warszawa 1929
Odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1923)
- Złoty Wawrzyn Akademicki (1938)
Upamiętnienie
W 1979 roku jego imieniem nazwano ulicę na terenie Białołęki w Warszawie.
Bibliografia
Dr Gervase Vernon, Belonging and Betrayal, Amazon 2013.
Linki zewnętrzne
Leon Berenson – publikacje w bibliotece Polona
„`
