Łęk oporowy
Łęk oporowy, znany również jako łuk przyporowy, jest kluczowym elementem systemu przyporowego w architekturze. Jego główną funkcją jest przejmowanie sił ukośnych z sklepienia nad nawą główną i przekazywanie ich na zewnętrzne przypory.
Traditionally, łęki oporowe były budowane z kamienia, ponieważ cegła nie zapewniała wystarczającej trwałości w obliczu warunków atmosferycznych oraz małego przekroju konstrukcji. Do dziś zachowały się jedynie nieliczne łęki oporowe z cegły, zazwyczaj o niewielkiej rozpiętości.
Po raz pierwszy łęk oporowy zastosowano w 1140 roku w bazylice Saint Denis pod Paryżem. W Polsce łęki przyporowe nie zdobyły dużej popularności; zamiast nich w wielu budowlach, takich jak Kościół Mariacki w Krakowie, stosowano szersze skarpy, które przenosiły ciężar sklepienia bezpośrednio na podłoże.
