Leichter Panzerspähwagen

Leichter Panzerspähwagen

Leichter Panzerspähwagen, czyli lekki opancerzony wóz rozpoznawczy, to seria niemieckich samochodów pancernych produkowanych w latach 1935–1944. Pojazdy te miały napęd na cztery koła i były oznaczone jako Sd.Kfz.221, Sd.Kfz.222 oraz Sd.Kfz.223.

Konstrukcja

Projekt tych wozów powstał w zakładach Eisenwerk Weserhütte, a podwozia produkowano w Auto Union w Zwickau. Montaż nadwozia i uzbrojenia realizowano w firmach F. Schichau i Maschinenfabrik Niedersachsen. Wyróżniały się standardowym zawieszeniem sPkw I Horch oraz pochylonymi płytami pancernymi.

Do 1941 roku w pojazdach zastosowano silnik benzynowy Horch V8 o pojemności 3,5 l, początkowo o mocy 81 KM, a po 1941 roku zwiększonej do 90 KM. Maksymalna prędkość wynosiła 80 km/h na drodze oraz 40 km/h w terenie, zasięg osiągając około 280 km.

Opancerzenie przodu i boków miało grubość 8 mm, natomiast górna część, tył i podwozie były chronione cieńszymi blachami o grubości 5 mm. Wieżyczka nie była opancerzona od góry, a załogę chroniła siatka zabezpieczająca.

Warianty

• Sd.Kfz.221 – pierwszy model uzbrojony w karabin maszynowy MG 34 z dwuosobową załogą, opancerzenie 8 mm.
• Sd.Kfz.222 – model z dodatkowym działkiem 2 cm KwK 30 i trzecią osobą w załodze, opancerzenie zwiększone do 14,5 mm.
• Sd.Kfz.223 – odmiana 221 z radiostacjami i antenami zamontowanymi zewnętrznie, na bazie tego modelu powstały wozy radiowe Sd.Kfz.220 i Sd.Kfz.261.

W sumie wyprodukowano 2118 egzemplarzy Leichter Panzerspähwagen, które były używane przez niemieckie siły zbrojne do 1944 roku.