Lech Karol Neyman
Lech Karol Neyman, znany pod pseudonimami „Butrym”, „Domarat” i „Matczyński”, był polskim adwokatem i oficerem Wojska Polskiego, urodzonym 7 lutego 1908 roku w Poznaniu. Zmarł 12 maja 1948 roku w więzieniu mokotowskim w Warszawie.
Życiorys
Neyman był synem Teodora i Marty Neymanów. Uczęszczał do Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie był członkiem korporacji akademickiej Helionia. Służył w Szkole Podchorążych Rezerwy oraz pracował w Prokuraturze Generalnej w Poznaniu. W 1939 roku brał udział w wojnie obronnej jako adiutant 56 pułku piechoty, gdzie odniósł rany, stając się inwalidą wojennym.
W okresie II wojny światowej związał się z Grupą „Szańca” oraz Narodowymi Siłami Zbrojnymi (NSZ). Po utworzeniu NSZ w 1942 roku, pełnił funkcję kierownika Wydziału Zachodniego w Służbie Cywilnej Narodu. Zainicjował koncepcję powrotu polskiej granicy zachodniej na linię Odry i Nysy Łużyckiej, co opisał w broszurze „Szaniec Bolesławów”. Był również redaktorem naczelnym pisma „Naród i Wojsko” oraz członkiem sądu oficerskiego przy Dowództwie NSZ.
Po wojnie, Neyman został aresztowany 15 lutego 1947 roku i skazany na karę śmierci przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie. Zmarł 12 maja 1948 roku, a jego grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. W 2005 roku sąd stwierdził nieważność wyroku śmierci na Neymana.
Odznaczenia
- Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari V klasy za kampanię wrześniową.
- Pośmiertne odznaczenie Krzyżem Narodowego Czynu Zbrojnego w 1992 roku.
- Pośmiertne odznaczenie Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski w 2009 roku za zasługi dla niepodległości Polski oraz pomoc Żydom podczas II wojny światowej.
Podsumowanie
Lech Neyman był prominentną postacią w polskim ruchu narodowym i konspiracji wojennej, odznaczając się odwagą i zaangażowaniem w sprawy niepodległościowe Polski. Jego życie i działalność, a także tragiczny los po wojnie, pozostają ważnym elementem historii Polski.
