Lech Kaczmarek
Lech Kaczmarek (1909-1984) był polskim duchownym rzymskokatolickim i teologiem, który pełnił funkcję biskupa gdańskiego w latach 1971-1984. Jego życie i działalność miały istotny wpływ na Kościół katolicki w Polsce, zwłaszcza w diecezji gdańskiej.
Życiorys
Młodość i wykształcenie
Kaczmarek pochodził z rodziny mieszczańskiej z Poznania. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuował naukę w gimnazjum, a następnie rozpoczął studia teologiczne w Metropolitarnym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. W 1930 roku przeniósł się na Papieski Uniwersytet Gregoriański w Rzymie, gdzie uzyskał tytuł doktora teologii w 1938 roku.
Prezbiter
Po święceniach kapłańskich w 1936 roku, Kaczmarek pracował w różnych placówkach duszpasterskich. W czasie II wojny światowej prowadził tajne nauczanie i katechezę. Po wojnie powrócił do Poznania, gdzie zajął się edukacją religijną i był sędzią w Metropolitarnym Sądzie Duchownym. W 1953 roku został profesorem w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu.
Biskup gdański
W 1958 roku papież Jan XXIII mianował Kaczmarka biskupem pomocniczym diecezji gdańskiej. Po śmierci biskupa Edmund Nowickiego w 1971 roku, Kaczmarek objął stanowisko biskupa diecezjalnego. Jako biskup, był inicjatorem wielu instytucji diecezjalnych, w tym Gdańskiego Towarzystwa Teologicznego oraz Biskupiego Sądu Duchownego. Przewodniczył także II Synodowi Diecezji Gdańskiej i był krajowym duszpasterzem ludzi morza.
Kaczmarek uczestniczył w Soborze Watykańskim II, co miało znaczenie dla rozwoju Kościoła w Polsce. Zmarł 31 lipca 1984 roku w Gdańsku i został pochowany w katedrze oliwskiej.
Bibliografia
- Bogdanowicz S., Lech Kaczmarek. Biskup Gdański, Gdańsk 1994.
