Lars Wivallius
Lars Wivallius (1605-1669) był szwedzkim poetą okresu baroku oraz awanturnikiem.
Życiorys
Wivallius pochodził z rodu szlacheckiego, którego posiadłość znajdowała się w pobliżu Örebro. Po ukończeniu nauki w lokalnej szkole, w 1623 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie w Uppsali. Z powodu braku funduszy musiał zamieszkać w komunie studenckiej. Pragnąc przygód i nauki języków obcych, przerwał studia na dwa lata, podróżując po Europie jako wagabunda.
W 1629 roku Wivallius wplątał się w oszustwo, podszywając się pod szwedzkiego szlachcica, co doprowadziło go do małżeństwa ze szlachcianką. Po odkryciu oszustwa został skazany na więzienie w Kajaneborgu, gdzie spędził siedem lat. Po uwolnieniu osiedlił się w Sztokholmie, gdzie pracował jako prawnik i ożenił się z Malin Ellertz, z którą miał wiele dzieci.
Ostatnie lata życia spędził w posiadłości Vivalla, angażując się w liczne procesy sądowe, które często były absurdalne.
Twórczość literacka
Wivallius pisał w języku niemieckim, duńskim i łacinie, stając się jednym z kluczowych twórców literatury barokowej w Szwecji. Jego pierwsze znane wiersze pochodzą z 1625 roku, a większość utworów powstała w czasie jego pobytu w więzieniu.
Utwory Wivalliusa charakteryzują się ciepłym odczuwaniem i silnym związkiem z naturą. Chociaż później ograniczył swoją poetycką działalność, jego najbardziej znane wiersze wyrażają umiłowanie wolności i opisują przyrodę, co czyni go ważną postacią w literaturze tego okresu.
Wiersze Wivalliusa nie zostały opublikowane za jego życia; ich publikacja miała miejsce dopiero w 1869 roku, co wiązało się z pewnymi błędami merytorycznymi. Jego życie i twórczość zostały szczegółowo opisane przez Henrika Schücka w latach 90. XIX wieku.
