Łąkta Górna

Łąkta Górna

Łąkta Górna to wieś w Polsce, położona w województwie małopolskim, w powiecie bocheńskim, w gminie Żegocina. W latach 1975–1998 miejscowość ta administracyjnie należała do województwa tarnowskiego.

Historia

Wieś najprawdopodobniej powstała w XIII wieku. Do XV wieku znana była jako „Łąkta Stara”, aby odróżnić ją od „Łąkty Nowej”, dzisiejszej Łąkty Dolnej. W 1986 roku erygowano miejscową parafię, a w 1992 roku oddano do użytku kościół pw. MB Nieustającej Pomocy. Wśród znanych postaci związanych z Łąktą Górną jest ks. Józef Łobczowski (1860–1921), proboszcz w Rudawie i autor publikacji o lokalnej parafii.

Położenie i rzeźba terenu

Wieś leży przy drodze wojewódzkiej nr 965, 19 km od Bochni i 17 km od Limanowej, w południowej części Pogórza Wiśnickiego, sąsiadującej z Beskidem Wyspowym. Rozciąga się w dolinie Potoku Saneckiego oraz na wzgórzach, w tym Żarnówce (457 m n.p.m.) i Paprotnej (423 m n.p.m.). W lesie Paprotnej znajdują się ostańce wierzchowinowe, znane jako Kamienie Brodzińskiego, które są pomnikiem przyrody, planowanym do objęcia ochroną w formie rezerwatu.

Zabytki

W Łąkcie Górnej znajdują się następujące obiekty wpisane do rejestru zabytków województwa małopolskiego:

• Cmentarz wojenny nr 304 z I wojny światowej z kapliczką słupową z 1918 roku.
• Zespół dworski, w skład którego wchodzi: dwór, spichrz, kaplica drewniana, kapliczka słupowa z figurą Chrystusa z 1875 roku oraz park z aleją grabową.

Infrastruktura

W miejscowości znajdują się także obiekty użyteczności publicznej, takie jak szkoła, świetlica wiejska oraz plac zabaw.