Lajos Portisch (ur. 4 kwietnia 1937 w Zalaegerszegu) to wybitny węgierski szachista, który zdobył tytuł arcymistrza w 1961 roku.
Kariera szachowa
Portisch zadebiutował w reprezentacji Węgier na olimpiadzie szachowej w Moskwie w 1956 roku, zdobywając brązowy medal i nie ponosząc porażki w ośmiu partiach. W 1958 roku triumfował w mistrzostwach Węgier oraz w memoriale Lajosa Asztalosa. Jako lider węgierskich szachów, uczestniczył w licznych turniejach międzystrefowych, awansując sześciokrotnie do turniejów pretendentów, jednak nigdy nie dotarł do meczu finałowego.
Jego najważniejsze mecze w cyklu pretendentów to:
- 1965: przegrana z Michaiłem Talem 2½ – 5½
- 1968: przegrana z Bentem Larsenem 4½ – 5½
- 1974: przegrana z Tigranem Petrosjanem 6-7
- 1977: awans do półfinału po wygranej z Larsenem, przegrana z Borysem Spasskim 8½ – 6½
- 1988: przegrana z Janem Timmanem 2½ – 3½
W latach 1956–2000 uczestniczył w dwudziestu olimpiadach szachowych, zdobywając sześć medali drużynowych i pięć indywidualnych. W 1978 roku współtworzył sukces węgierskiej drużyny, która wygrała złote medale w Buenos Aires, pokonując ZSRR.
Do jego największych osiągnięć należą zwycięstwa w prestiżowych turniejach, takich jak:
- Reggio Emilia (1984/85, 1993/94)
- Skopje (1968)
- Hastings (1971)
- Wijk aan Zee (1972, 1975)
- Las Palmas (1972)
- San Antonio (1972)
Portisch znany jest z dojrzałego, pozycyjnego stylu gry, nazywanego węgierskim Botwinnikiem. Uczestniczy w turniejach do dziś, osiągając sukcesy także w latach 2000-2008.
Jego brat, Ferenc Portisch, również jest szachistą, posiadającym tytuł mistrza międzynarodowego. Lajos Portisch wielokrotnie plasował się w czołówce światowych rankingów FIDE, osiągając najwyższy ranking 2655 punktów, co dało mu czwarte miejsce na świecie w 1980 roku.
Podsumowanie
Lajos Portisch to jeden z najwybitniejszych szachistów XX wieku, którego kariera trwała przez kilka dekad, a jego osiągnięcia pozostają inspiracją dla kolejnych pokoleń.
