„`html
Ładunek kumulacyjny
Ładunek kumulacyjny to typ ładunku wybuchowego skonstruowany w taki sposób, aby skierować falę uderzeniową w wąski strumień o wysokiej energii. Jego głównym zastosowaniem jest przebijanie twardych materiałów, takich jak pancerze pojazdów bojowych. Najczęściej stosowany jest w głowicach bojowych pocisków, granatów i min.
Historia
Prace nad ładunkiem kumulacyjnym rozpoczęły się pod koniec XIX wieku, po wynalezieniu spłonki detonującej przez Alfreda Nobla. W 1888 roku Charles E. Munroe zademonstrował jego działanie, detonując ładunek na stalowej płycie. W Europie, niemieccy wynalazcy von Foerster i Bloem opatentowali ładunki wybuchowe z wydrążeniem w latach 1911-1912. W 1911 roku M. Neuman przeprowadził eksperymenty z cylindrycznymi ładunkami, wykazując efekty wydrążenia.
Konstrukcja
Ładunek kumulacyjny składa się z wydrążonego ładunku wybuchowego w kształcie stożka oraz wkładki kumulacyjnej, zazwyczaj wykonanej z miedzi. Wykorzystuje się materiały wybuchowe o dużej prędkości detonacji, takie jak oktogen czy heksogen. Dodatkowo, ładunki są często zaopatrywane w plastikowe osłony, które poprawiają kierunkowość fali detonacyjnej.
Zastosowanie
- Artyleryjskie i rakietowe pociski przeciwpancerne
- Granaty przeciwpancerne
- Miny
- Hutnictwo (przebijanie otworów spustowych)
- Górnictwo (przebijanie twardych stali)
Po detonacji ładunku, wkładka formuje cienki strumień metalu poruszający się z dużą prędkością, co umożliwia efektywne przebijanie twardych powierzchni. Ładunki kumulacyjne były używane przez niemieckich komandosów podczas zdobywania fortu Eben-Emael, gdzie 25-kilogramowy ładunek mógł przebić beton o grubości do 50 cm.
Podsumowanie
Ładunki kumulacyjne to zaawansowane materiały wybuchowe, które znajdują zastosowanie w różnych dziedzinach, od militariów po przemysł. Dzięki swojej budowie i właściwościom, skutecznie przełamują twarde materiały, co czyni je niezastąpionym narzędziem w wielu operacjach.
„`
