Łabędź niemy (Cygnus olor)
Łabędź niemy to duży, częściowo wędrowny ptak wodny z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Jego zasięg obejmuje Eurazję, rozciągając się od Wielkiej Brytanii i Francji po Pacyfik. Przeloty odbywają się w lutym-maju oraz wrześniu-grudniu, a zimuje głównie w Europie, na Bliskim Wschodzie oraz w Azji. W Polsce występuje lokalnie, zazwyczaj w niewielkiej liczbie.
Charakterystyka
Łabędź niemy osiąga długość ciała 150–170 cm, rozpiętość skrzydeł 200–240 cm oraz masę ciała od 6,1 do 14,1 kg. Dorosłe osobniki są białe, mają pomarańczowy dziób z czarnym paznokciem oraz czarne nogi. Młode ptaki mają szare upierzenie, a dorosłe samce wyróżniają się większymi naroślami na dziobie w okresie godowym. W Polsce występuje także mutacja immutabilis, charakteryzująca się białym upierzeniem już u młodych ptaków.
Gniazdo i rozmnażanie
Gniazda łabędzi niemych budowane są w trzcinach oraz trudno dostępnych miejscach. Samice składają 5–9 jaj w kwietniu lub maju, a wysiadywanie trwa około 35 dni. Pisklęta są zagniazdownikami, a rodzice opiekują się nimi do momentu, gdy uzyskają zdolność do lotu po 4–5 miesiącach.
Pożywienie
Łabędzie niemy odżywiają się głównie roślinami wodnymi, ale także małżami i larwami owadów. Młode ptaki karmione są przez matkę zbutwiałą roślinnością. Zła dieta, szczególnie bogata w chleb, może prowadzić do schorzeń, takich jak anielskie skrzydło.
Status i ochrona
Według IUCN, łabędź niemy jest gatunkiem najmniejszej troski (LC) z rosnącą populacją, szacowaną na 598–615 tysięcy dorosłych osobników na świecie. W Polsce łabędzie te są objęte ścisłą ochroną gatunkową. Szacuje się, że populacja lęgowa wynosi 6300–7700 par, a zimująca 10 900–21 200 osobników.
