Herb Łabędź
Herb Łabędź to polski herb szlachecki, który nie ma zawołania. Po raz pierwszy został wzmiankowany w najstarszym polskim herbarzu, Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae, stworzonym przez Jana Długosza w latach 1464-1480. Herb był używany głównie przez rodziny osiadłe w ziemi krakowskiej i sandomierskiej, a także przez Stanisława Bonifacego Jundziłła.
Reklama
Opis herbu
Herb Łabędź prezentuje się następująco:
- Na tarczy w polu czerwonym znajduje się srebrny łabędź.
- W klejnocie umieszczono samo godło.
- Labry herbowe są czerwone, podbite srebrem.
Geneza i najwcześniejsze wzmianki
Herb Łabędź jest jednym z najstarszych polskich herbów szlacheckich. Według Jana Długosza, jego źródła sięgają Danii, co tłumaczy nazwę Dunin.
Reklama
Galeria
Wizerunki herbu Łabędź można znaleźć w kilku miejscach, w tym:
Reklama
- Na nagrobku Thomasza Lerchenfelda w Bydgoszczy (1864).
- Na pieczęci Dunina ze Skrzyńska (1416).
- W dziele rodziny Wąsowicz.
- W zamku w Baranowie Sandomierskim.
