Kursywa – definicja i historia
Kursywa to odmiana pisma, charakteryzująca się pochyłym stylem, który wywodzi się z odręcznego pisma karolińskiego i rozwinął się w XV-wiecznych Włoszech. Zwykle jest pochylona w prawo pod kątem od 2 do 20 stopni. Kursywa jest jedną z trzech podstawowych odmian kroju pisma, obok pisma prostego (antykwy) i pogrubionego.
W codziennym użyciu termin „kursywa” często odnosi się do każdego pochyłego pisma, podczas gdy w rzeczywistości kursywa jest specjalnie zaprojektowaną odmianą kroju. W polskim języku termin „italik” stał się synonimem kursywy, chociaż fachowo odnosi się jedynie do jednego rodzaju kursywy.
Użycie kursywy
Kursywę czyta się wolniej niż antykwę, co sprawia, że jest stosunkowo męcząca w dłuższych tekstach. Dlatego najczęściej wykorzystuje się ją do wyróżniania istotnych elementów tekstu. W polskich publikacjach kursywę stosuje się w następujących przypadkach:
- tytuły książek, utworów dramatycznych i poetyckich (można je także ujmować w cudzysłowy);
- tytuły filmów i niecyklicznych programów telewizyjnych oraz radiowych;
- tytuły dzieł sztuki, piosenek i utworów muzycznych;
- słowa i wyrażenia obcojęzyczne, które nie są włączone do polskiego systemu fleksyjnego;
- didaskalia;
- elementy publikacji, takie jak cytaty, dedykacje czy krótkie przedmowy.
Kursywa jest również używana do podkreślania szczególnych miejsc w tekście oraz w publikacjach naukowych, np. dla łacińskich nazw gwiazdozbiorów. W beletrystyce może wyodrębniać niewypowiedziane myśli postaci. Często występuje w składzie listów, ponieważ nawiązuje do pisma odręcznego.
Warto jednak pamiętać, że kursywy nie należy używać do zapisu tytułów cyklicznych programów telewizyjnych i radiowych, tytułów czasopism oraz serii wydawniczych, gdzie stosuje się cudzysłowy.
