Kukurydza cukrowa
Kukurydza cukrowa (Zea mays L. subsp. mays Grupa Saccharata) jest grupą odmian kukurydzy zwyczajnej, należącą do rodziny wiechlinowatych (Poaceae). Jest uprawiana głównie jako warzywo, popularna w Ameryce i Europie, w tym także w Polsce od XVIII wieku.
Zastosowanie
- Roślina uprawna: Spożywana na świeżo, konserwowana i zamrażana. Najlepsze kolby to jasnokremowe lub jasnożółte, o miękkich ziarnach.
- Wartość odżywcza: Zawiera więcej cukrów niż inne odmiany kukurydzy. 100 g kukurydzy cukrowej dostarcza 360 kcal, a w fazie dojrzałości mlecznej ma około 3% białka, 0,5% tłuszczu, 5% cukrów oraz witaminy A, B1, B2 i C.
Uprawa
- Warunki uprawy: Preferuje ciepło, rośnie w temperaturze powyżej 10 °C. Dobrze rozwija się w słonecznych, suchych warunkach na żyznych glebach zasobnych w wapń.
- Zbiór: Odbywa się w sierpniu i wrześniu, gdy kolby są już wykształcone, ale jeszcze miękkie. Odpowiednie kolby mają gładkie, zwarte ziarno, a ich wąsy są brązowe.
Odmiany uprawne
W Polsce najpopularniejsze odmiany kukurydzy cukrowej to:
- ’Złota Karłowa’: Bardzo wczesna, kolby do zbioru w pierwszej połowie sierpnia, wysokość 70-90 cm, małe kolby (około 10 cm).
- ’Golden Bantam’: Średnio późna, zbiór we wrześniu, wysokość do 140 cm, większe kolby (do 17 cm).
- ’Martek F1′: Średnio wczesna, wysokość 140-160 cm, plenna, z dużymi kolbami.
- ’Aztek F1′: Późna, wysokość do 180 cm, pojedyncze, duże kolby, wymaga żyznej gleby.
- ’Puławska ryżowa’: Średnio wczesna, małe kolby (do 12 cm), ziarno białe, nadające się do popkornu.
Bibliografia
- Podbielkowski Z., Rośliny użytkowe, WSiP, Warszawa 1992.
- Gapiński M. (red.), Warzywa mało znane i zapomniane, PWRiL, Poznań 1993.
- Szweykowscy A. i J. (red.), Słownik botaniczny, Wiedza Powszechna, Warszawa 1993.
- Anna Czerni, Warzywa rzadko spotykane, Wydawnictwo „Watra”, Warszawa 1986.
