Kudurru w Mezopotamii
Kudurru, czyli kamień graniczny, to stela kamienna z okresu starożytnej Mezopotamii, szczególnie popularna w czasach panowania Kasytów (około 1188-1174 p.n.e.). Stela ta, często ozdobiona reliefami oraz napisami w piśmie klinowym, służyła jako dokument potwierdzający nadanie ziemi przez władcę.
Funkcja i zawartość kudurru
Kudurru stanowił formalny dokument, w którym podawane były:
- imię darczyńcy i obdarowanego
- dokładne wymiary oraz lokalizacja nadanego gruntu
- zaklęcia skierowane do bogów, mające chronić dokument przed zniszczeniem lub zmianą granic darowizny
Tekst na kudurru powtarzał treść oryginalnego dokumentu, który był przechowywany na opieczętowanej glinianej tabliczce. Kudurru były zazwyczaj umieszczane w świątyniach, a ich właściciele otrzymywali ich kopie na glinianych tabliczkach.
Symbolika i ochrona
Na kudurru znajdował się bogaty zestaw symboli bóstw, które miały chronić zarówno nadany grunt, jak i sam dokument. Przedstawienia bóstw różniły się od tych wymienionych w tekstach, co podkreślało ich znaczenie w kontekście ochrony darowizny.
Podsumowanie
Kudurru pełnił kluczową rolę w systemie własności ziemskiej w Mezopotamii, będąc nie tylko dokumentem prawnym, ale także obiektem kultu, który łączył władców z bogami i społecznością. Jego funkcja jako kamienia granicznego podkreślała znaczenie granic i praw własności w starożytnym społeczeństwie.
Bibliografia
- Maria Jaczynowska, Danuta Musiał, Marek Stępień: Historia starożytna. Warszawa: Wyd. „Trio”, 2006, s. 220
