Pochodzenie
Rasa Sorraia wywodzi się z prehistorycznych koni typu 1 i jest blisko związana z iberyjskimi końmi szlachetnymi, takimi jak dzianety i konie andaluzyjskie.
Budowa i eksterier
Sorraia charakteryzuje się:
- szlachetną głową o garbonosym profilu,
- wysoko osadzoną szyją,
- wyraźnie zaznaczonym kłębem,
- długimi łopatkami,
- krótką, wąską i głęboką kłodą,
- lekko ściętym zadem,
- długimi, suchymi i mocnymi kończynami.
Chody koni Sorraia cechuje wysoka, efektywna akcja. Umaszczenie najczęściej występuje w kolorach bułanym i myszatym, z pręgą grzbietową oraz pręgowaniem na kończynach. Wysokość w kłębie wynosi od 140 do 150 cm.
Historia i hodowla
Sorraia jest przodkiem wszystkich szlachetnych koni iberyjskich. Rysunki w jaskiniach świadczą o ich obecności w starożytności, a ich więzi z końmi berberyjskimi są dobrze udokumentowane. Rasa ta była zapomniana, ale portugalscy pasterze nadal używali jej do wypasu bydła.
W 1920 roku dr Ruy d‘Andrade odkrył dziko żyjącą populację Sorraia w rejonie między rzekami Sor i Raia, co doprowadziło do utworzenia stada hodowlanego. Po jego śmierci hodowlę kontynuował jego syn. Rasa niemal całkowicie wymarła podczas rewolucji goździków, jednak państwo podjęło próby jej ochrony. Obecnie w Monachium prowadzone jest stado hodowlane liczące około 40 osobników, a całkowita populacja Sorraia nie przekracza 120 sztuk. Pozostałości tej rasy można również znaleźć w Portugalii, w stadninie d‘Andrade.
