Samochód pancerny „Kubuś”
„Kubuś” to polski samochód pancerny, który został zbudowany i użyty podczas powstania warszawskiego w 1944 roku. W praktyce pełnił rolę transportera opancerzonego.
Budowa i zespół konstrukcyjny
Decyzję o jego budowie podjęto 8 sierpnia 1944 roku. Pojazd został skonstruowany w warsztacie samochodowym Stanisława Kwiatkowskiego, który znajdował się na rogu ulic Tamka i Topiel. Szefem zespołu budującego był Józef Fernik, ps. „Globus”, a głównym konstruktorem był Walerian Bielecki, ps. „Jan”.
Uzbrojenie i wyposażenie
„Kubuś” był wyposażony w:
- Karabin maszynowy DP kal. 7,62 mm
- Miotacz ognia wzór K
- Granaty ręczne
- Broń osobista desantu
Problemy podczas użycia
Podczas powstania pojazd napotkał trudności w poruszaniu się; barykady na ulicach uniemożliwiły jego wyprowadzenie z Powiśla, a przed spaleniem z pojazdu wymontowano karabin maszynowy.
Użytkownik
Głównym użytkownikiem „Kubusia” było Polskie Państwo Podziemne.
