Księżyce Plutona
Pluton, jako planeta karłowata, posiada pięć naturalnych satelitów, które powstały prawdopodobnie w wyniku zderzenia z innym ciałem w czasach formowania się Układu Słonecznego. Główne księżyce to:
- Charon
- Nix
- Hydra
- Kerberos
- Styx
Charon
Charon został odkryty w 1978 roku przez Jamesa Christy. Jest największym księżycem Plutona i ma znaczące rozmiary, co powoduje, że Pluton i Charon często uznawane są za układ podwójny. Oba ciała obracają się wokół wspólnego środka masy, co sprawia, że są zwrócone do siebie tymi samymi stronami. Istnieją różne hipotezy dotyczące pochodzenia Charona, w tym możliwość, że był kiedyś satelitą Neptuna lub został przechwycony przez Plutona jako obiekt transneptunowy.
Nix i Hydra
Nix i Hydra zostały odkryte 31 października 2005 roku, na podstawie obserwacji Kosmicznego Teleskopu Hubble’a. Okrążają Plutona w odległościach około 48 690 km (Nix) i 64 740 km (Hydra). Oba księżyce są nieregularne i mają długości odpowiednio ponad 50 km i 40 km. Nix obraca się ponad 13 razy na każdy obieg, a Hydra prawie 90 razy.
Kerberos
Kerberos, odkryty 28 czerwca 2011 roku, znajduje się pomiędzy orbitami Nix i Hydry. Ma rozmiary 12 na 7,5 km i obraca się sześć razy na każde okrążenie Plutona. Początkowo nosił tymczasową nazwę P4.
Styx
Styx, odkryty 11 lipca 2012 roku, jest małym obiektem o średnicy szacowanej na od 3,8 do 19,6 km. Obiega Plutona w odległości około 42 660 km i obraca się nieco ponad sześć razy na każde okrążenie.
Podsumowanie
Pluton i jego księżyce stanowią interesujący układ, w którym Charon wyróżnia się jako największy satelita. Pozostałe księżyce, Nix, Hydra, Kerberos i Styx, mają różne rozmiary i charakterystyki, co czyni je unikalnymi obiektami badawczymi w astronomii.
Linki zewnętrzne
- Odkrycia kosmiczne i badania Plutona
- Informacje o misjach badawczych w Układzie Słonecznym
