Księga Micheasza
Księga Micheasza (hebr. מיכה Micha) to jedna z prorockich ksiąg Starego Testamentu, autorstwa proroka Micheasza. W kanonie hebrajskim znajduje się w Księdze Dwunastu proroków mniejszych.
Struktura treści
Księga Micheasza jest podzielona na trzy główne części:
- Część pierwsza (rozdziały 1–3): Mowy przeciwko Samarii i Jerozolimie, krytyka przywódców Judei oraz fałszywych proroków. Zawiera również zapowiedzi nieszczęść i groźby kary od Jahwe.
- Część druga (rozdziały 4–5): Mowy dotyczące przyszłych czasów oraz obietnice wyzwolenia ludu, z elementami eschatologicznymi oraz nawiązaniami do Mesjasza i zniszczenia pogańskich kultów.
- Część trzecia (rozdziały 6–7): Skargi, groźby i obrazy sprawiedliwego sądu Jahwe, zakończone hymnem nadziei i obietnicą zbawienia.
Autorstwo
Autorem księgi jest prorok Micheasz z Moreszet, którego działalność miała miejsce w latach 747–697 p.n.e., za panowania królów Jotama, Achaza i Ezechiasza. Jego nauki były współczesne naukom Izajasza, co potwierdza Księga Jeremiasza. Micheasz krytykował majętną warstwę rządzącą, co sugeruje, że sam mógł pochodzić z ubogiej klasy rolników lub hodowców bydła.
Micheasz głosił swoje nauki przede wszystkim w Jerozolimie, potępiając jej przepych. Jego osobiste przeżycia i rozgoryczenie odzwierciedlają pierwsze mowy, które mogły powstać przed 722 rokiem p.n.e. Fragmenty mówiące o zgromadzeniu rozproszonych w niewoli mogą być późniejszym dodatkiem.
Autorstwo niektórych fragmentów drugiej części księgi jest wątpliwe, ponieważ niektóre mowy są powtórzeniem treści Księgi Izajasza i mogą pochodzić z późniejszego okresu, co sugeruje, że część ta została spisana później.
Bibliografia
- Schmidt W.H., Wprowadzenie do Starego Testamentu, Bielsko-Biała 1997.
- Tyloch W., Dzieje ksiąg Starego Testamentu, Warszawa 1985.
