Księga Liczb
Księga Liczb, znana również jako Czwarta Księga Mojżeszowa, jest czwartą księgą Tory i Starego Testamentu. W hebrajskim nosi nazwę Bemidbar, co oznacza „na pustyni”, od pierwszych słów tekstu. W innych językach, dzięki Septuagincie i Wulgacie, przyjęła się nazwa „Księga Liczb”, związana z licznymi spisami ludności.
W przeciwieństwie do Księgi Kapłańskiej, Księga Liczb opisuje więcej wydarzeń, a także zawiera elementy prawa przekazane przez Jahwe. Księga ta zawiera przestrogi dla narodu izraelskiego, w tym kary dla tych, którzy odstąpili od Boga, a także ukazuje Jego miłosierdzie.
Kluczowe Wydarzenia
- Spis mężczyzn: Wprowadzenie do zorganizowania społeczeństwa izraelskiego.
- Nazireat: Wprowadzenie ślubu czystości.
- Zwątpienie Izraelitów: Karą za brak wiary jest 40-letnie błądzenie po pustyni.
- Węże: Jahwe zsyła węże na niewiernych Izraelitów; Mojżesz wykonuje węża z miedzi, co prowadzi do uzdrowienia części z nich.
- Przepisy: Księga dokumentuje kolejne etapy marszu i nowe przepisy dla ludu.
Księga Liczb kończy opis wędrówki Izraelitów po pustyni. Dalsze wydarzenia przedstawia Księga Jozuego, natomiast Księga Powtórzonego Prawa przypomina kluczowe ustalenia Boga. Tradycja żydowska i chrześcijańska przypisuje autorstwo tej księgi Mojżeszowi, podczas gdy współczesna biblistyka sugeruje, że tekst pochodzi z różnych źródeł, które zostały zredagowane w jedną całość.
