Księga Henocha
Księga Henocha, znana również jako 1 Księga Henocha, jest pseudoepigraficznym tekstem apokryficznym, który nie wszedł do kanonu Biblii hebrajskiej i Starego Testamentu. Powstała między 300 r. p.n.e. a końcem I w. n.e. i jest kompilacją różnych, niezależnych tekstów, które reprezentują różne podejścia teologiczne. Księga jest znana ze swego apokaliptycznego charakteru i zawiera m.in. opisy upadku aniołów oraz genezy zła. Jej autorstwo przypisywane jest Henochowi, siódmemu po Adamie, ojcu Matuzalema.
Struktura Księgi
Księga Henocha składa się z pięciu głównych części:
- Księga Czuwających (1-36) – opisuje upadek aniołów i narodziny gigantów.
- Księga Przypowieści (37-71) – zawiera wizje i objawienia dotyczące sądu nad grzesznikami.
- Księga Astronomiczna (72-82) – omawia kalendarz słoneczny i kosmiczne kataklizmy.
- Księga Snów (83-90) – przedstawia wizje przyszłości Izraela i historii ludzkości.
- List Henocha (91-108) – zawiera napomnienia i proroctwa dotyczące dni ostatecznych.
Znaczenie i Wpływ
Księga Henocha jest cenna w badaniach nad apokaliptyczną literaturą judaizmu i wczesnego chrześcijaństwa. Wczesnochrześcijańscy pisarze, w tym Orygenes i Hieronim, często się do niej odwoływali. W IV wieku Księga została włączona do kanonu Kościoła etiopskiego, co przyczyniło się do jej zachowania w wersji etiopskiej.
Historia i Odkrycia
Pierwsze wzmianki o Księdze Henocha pojawiają się w Liście Judy. W XVIII wieku szkocki podróżnik James Bruce przywiózł do Europy wersję etiopską. Odkrycia zwojów z Qumran w XX wieku dostarczyły nowych fragmentów, co wzmocniło zainteresowanie tekstem. Badania nad Księgą Henocha wciąż trwają, a datowanie jej powstania różni się w zależności od badaczy, lecz ogólnie uznaje się, że jej najstarsze części powstały przed 200 r. p.n.e.
Księga Henocha pozostaje istotnym dokumentem w kontekście badań nad wczesnym judaizmem i chrześcijaństwem, a jej treści wciąż inspirują do refleksji nad naturą zła, sprawiedliwości oraz boskiego sądu.
