Krzysztof Bonadura
Krzysztof Bonadura (ur. ok. 1582, zm. 1668 lub 1669 w Poznaniu) był włoskim budowniczym, który działał w Wielkopolsce w okresie kontrreformacji. Jako starszy cechu murarzy w Poznaniu w 1667 roku, koncentrował się głównie na monumentalnej architekturze sakralnej, charakteryzującej się wąskimi podziałami, wysmukłymi proporcjami i silnym pilastrowaniem.
Życiorys
Bonadura pochodził z północnych Włoch, najprawdopodobniej z Wenecji Euganejskiej lub Lombardii. Około 1615 roku został sprowadzony do Wielkopolski przez Jana Opalińskiego, gdzie rozpoczął przebudowę kościoła w Grodzisku Wielkopolskim. Wkrótce osiedlił się tam, przyjmując obywatelstwo i żeniąc się z lokalną mieszczką.
W swojej karierze zrealizował szereg znaczących projektów architektonicznych:
- Kaplica św. Jacka dla dominikanów w Poznaniu (przed 1620)
- Kościół bernardynów i zamek Opalińskich w Sierakowie (1627)
- Kościół reformatów w Łabiszynie (1627)
- Odbudowa katedry w Poznaniu po pożarze (1638)
- Kościół bernardynów we Wschowie (od 1639)
- Dwór we Włoszakowicach dla Krzysztofa Opalińskiego (1641)
- Wieża przy kościele Bożego Ciała w Poznaniu (około 1650)
- Kościół w Czaczu dla Wojciecha Gajewskiego (1653)
W 1658 roku Bonadura na stałe osiedlił się w Poznaniu, kontynuując prace nad kilkoma projektami, w tym nad kościołem bernardynów oraz karmelitów bosych. Przypisuje mu się również projekty kościołów w Złotowie i Włoszakowicach oraz wronieckiego kościoła dominikanów.
Podsumowanie
Krzysztof Bonadura to kluczowa postać w architekturze Wielkopolski XVII wieku, znany ze swojego wkładu w rozwój architektury sakralnej i współpracy z polskimi magnatami. Jego dzieła do dziś pozostają świadectwem manierystycznego stylu i wpływów włoskich w Polsce.
