Dzisiaj jest 25 stycznia 2025 r.
Chcę dodać własny artykuł
Reklama

Krwawodziób

Chcę dodać własny artykuł

„`html

Krwawodziób (Tringa totanus)

Krwawodziób, znany również jako brodziec krwawodzioby, to średniej wielkości ptak wędrowny z rodziny bekasowatych (Scolopacidae). Obecnie nie jest zagrożony wyginięciem.

Systematyka

Gatunek został opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku jako Scolopax Totanus. Krwawodziób klasyfikowany jest w rodzaju Tringa i wyróżnia się sześcioma podgatunkami:

  • T. t. robusta
  • T. t. totanus
  • T. t. ussuriensis
  • T. t. terrignotae
  • T. t. craggi
  • T. t. eurhina

Występowanie

Krwawodziób zamieszkuje różne regiony w zależności od podgatunku:

  • T. t. robusta – Islandia, Wyspy Owcze, zimuje w Europie Zachodniej.
  • T. t. totanus – od Skandynawii do Półwyspu Iberyjskiego, zimuje w basenie Morza Śródziemnego i Indiach.
  • T. t. ussuriensis – południowa Syberia i Mongolia, zimuje w Azji Południowo-Wschodniej.
  • T. t. terrignotae – Mandżuria, zimuje w Azji Południowo-Wschodniej.
  • T. t. craggi – północno-zachodnie Chiny, zimowanie niepewne.
  • T. t. eurhina – Pamir i północne Indie, zimuje w Indiach.

Morfologia

Krwawodziób nie wykazuje wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu godowym wierzch ciała jest brązowoszary z cętkami. Długie nogi są czerwonopomarańczowe, a dziób żywoczerwony z czarnym końcem. Wymiary średnie to długość 26–31 cm, rozpiętość skrzydeł 40–65 cm oraz masa 85–170 g.

Ekologia i zachowanie

Krwawodziób preferuje bagna i podmokłe łąki jako biotop. Jest aktywny w ciągu dnia, głosząc swoje terytorium melodijnymi dźwiękami. Gniazdo buduje w osłonie roślinności, składając 4 ciemno kropkowane jaja w okresie kwietnia–czerwca.

Jaja wysiadywane są przez 22–25 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta usamodzielniają się po 5–6 tygodniach. Dieta krwawodzioba składa się głównie z bezkręgowców i roślin.

Status i ochrona

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje krwawodzioba jako gatunek najmniejszej troski. W Polsce jest objęty ochroną gatunkową, a liczba par lęgowych szacowana jest na 800–1200. Zmniejszenie liczebności tego gatunku jest spowodowane osuszaniem terenów oraz zmianami w użytkowaniu łąk.

„`