Kruk – Rzymski Pomost Abordażowy
Kruk to ruchomy pomost abordażowy wprowadzony przez flotę rzymską podczas wojen punickich. Jego konstrukcja przypominała trap o długości około 11 metrów i szerokości 1,3 metra, zabezpieczony balustradą oraz zakończony żelaznymi hakami. Kruk był mocowany obrotowo na dziobie okrętu i mógł być podnoszony oraz opuszczany za pomocą słupa oraz systemu lin i wielokrążków.
System ten pozwalał na obrót pomostu w zakresie 300 stopni, co umożliwiało jego opuszczenie z obu burt. Haki wbijały się w pokład wrogiego okrętu, co pozwalało legionistom na dostanie się na statek przeciwnika. Dzięki tej metodzie Rzymianie, mimo początkowego braku doświadczenia, mogli skutecznie prowadzić walki morskie.
Historia Użycia Kruka
Kruk po raz pierwszy zainstalowano na rzymskich okrętach w 260 p.n.e. w Messanie. Został wykorzystany bojowo w bitwie pod Mylae oraz w bitwie koło przylądka Eknomos w 256 p.n.e., przyczyniając się do zwycięstw Rzymian. Jednak z czasem Kartagińczycy opracowali skuteczne metody walki z krukami, co zmniejszyło ich skuteczność.
Wraz z doświadczeniem marynarki rzymskiej, Rzymianie zaczęli rezygnować z użycia kruków około 255 p.n.e. W źródłach z epoki nie są one już wymieniane po bitwie koło przylądka Eknomos. Niektórzy historycy sugerują, że kruki przyczyniły się do dużych strat floty rzymskiej w sztormach w latach 255 i 249 p.n.e., jednak inni twierdzą, że ich wpływ na stateczność okrętów był minimalny.
Bibliografia
- Polibiusz: Dzieje, I. 22-23, tłumaczenie S. Hammer, Ossolineum, Wrocław 1957.
- William Tarn: Fleets of the First Punic War, „The Journal of Hellenic Studies”, 1907.
