Królowie Frankijscy
Władcy Franków przez wieki odegrali kluczową rolę w historii Europy. Ich panowanie dzieli się na kilka okresów, w tym Merowingów oraz Karolingów.
Wczesni władcy Franków
Najwcześniejsi przywódcy Franków, datowani na IV wiek, to:
- Askaryk i Merogais
- Mallobaudes, który był również komesem domestyków
- Markomer, Genobaud i Sunno, wymienieni przez Grzegorza z Tours
Królowie Salickich Franków
W 507 roku Chlodwig, po zdetronizowaniu Chloderyka, został królem Franków Rypuarskich. W 509 roku, po eliminacji kuzynów, zjednoczył wszystkie królestwa Franków.
Merowingowie (509–751)
Po śmierci Chlodwiga królestwo zostało podzielone między jego czterech synów:
- Chlotar I (558-561), który na krótko zjednoczył królestwa
- Chlotar II, który w 623 roku zjednoczył królestwo po pokonaniu Brunhildy
- Dagobert I, który wydzielił Akwitanię w 629 roku
- Teuderyk III, który ostatecznie zjednoczył państwo w 679 roku
W kolejnych latach panowali:
- Chlodwig IV (691–695)
- Childebert III (695–711)
- Dagobert III (711–715)
- Chilperyk II (715–721)
- Chlotar IV (717–720, rywal w Austrazji)
- Teuderyk IV (720–737)
- Childeryk III (743–751)
Karolingowie (751–855)
W 751 roku władzę przejęli Karolingowie:
- Pepin I (751–768), syn Karola Młota
- Karloman (768–771), również syn Karola Młota
Imperium Karolińskie
Karol I Wielki (768–814), syn Pepina I, został koronowany cesarzem w 800 roku. Jego następcy to:
- Karol Młodszy (800–811), koregent
- Ludwik I Pobożny (814–840), cesarz od 813 roku
- Lotar I (840-843), koregent
Po śmierci Ludwika I, państwo Franków zostało podzielone na trzy części w 843 roku w wyniku traktatu w Verdun:
- Państwo Franków Zachodnich, późniejsze królestwo Francji
- Państwo Franków Środkowych, które podzieliło się na królestwo Włoch i Królestwo Lotaryngii
- Państwo Franków Wschodnich, późniejsze Święte Cesarstwo Rzymskie
Bibliografia
Morby J.E., Dynastie świata. Przewodnik chronologiczny i genealogiczny, Kraków 1995, s. 261–263.
