Królestwo Lombardzko-Weneckie
Królestwo Lombardzko-Weneckie (wł. Regno Lombardo-Veneto, niem. Königreich Lombardo-Venetien) było prowincją Cesarstwa Austriackiego, utworzoną w 1815 roku na mocy postanowień kongresu wiedeńskiego. Obejmuje obszary północnych Włoch, które zostały przyłączone do Austrii. W 1859 roku Lombardia została włączona do Królestwa Sardynii, a w 1866 roku Wenecja została anektowana przez Włochy.
Struktura władzy
W Królestwie Lombardzko-Weneckim monarchę reprezentował wicekról, któremu podlegali gubernatorzy, z osobnymi przedstawicielami dla części lombardzkiej i weneckiej.
Wicekrólowie lombardzko-weneccy
- 1814–1815: Henryk XV Reuss-Plauen
- 1815–1816: Henryk von Bellegarde
- 1816–1818: Antoni Wiktor Habsburg
- 1818–1848: Rajner Józef Habsburg
- 1848–1857: wakat (rządy sprawował gubernator Joseph Radetzky)
- 1857–1859: Maksymilian Habsburg (późniejszy cesarz Meksyku)
- 1859: wakat (rządy sprawował generał Ferencz Gyulai)
Podsumowanie
Królestwo Lombardzko-Weneckie było istotnym elementem politycznym w XIX-wiecznych Włoszech, złożonym z dwóch głównych obszarów – Lombardii i Wenecji, które ostatecznie zostały przyłączone do nowo powstających Włoch.
