Kredyt Społeczny w Kanadzie
Kredyt Społeczny (ang. Social Credit) to ruch polityczny w Kanadzie, oparty na koncepcji ekonomicznej opracowanej przez Clifforda Douglasa w 1924 roku. Idea ta zyskała popularność, co zaowocowało powstaniem kilku prowincjonalnych partii politycznych. Od 1935 do 1979 roku partie te zdobyły miejsca w Parlamencie Kanady, osiągając największy sukces w 1962 roku, kiedy to zdobyły 30 mandatów.
Social Credit of Alberta
Partia ta została założona w latach trzydziestych XX wieku przez pastora Williama Aberharta, który w 1935 roku wygrał wybory do Parlamentu Alberty. Jako premier, Aberhardt wprowadził emisję bonów kredytowych zwanych „Prosperity Certificates”, jednak działania te zostały zatrzymane przez Sąd Najwyższy. Po śmierci Aberharta, jego następca, Ernest Manning, zmienił program partii na bardziej liberalny.
Social Credit of British Columbia
Partia ta początkowo była podzielona na wiele frakcji, ale zjednoczyła się pod przewodnictwem Ligi Kredytu Społecznego, co doprowadziło do powstania Social Credit Party of British Columbia. Wkrótce jednak partia zrezygnowała z idei kredytu społecznego, przekształcając się w typową partię centrową.
Relliement des Créditistes
Partia ta powstała w Quebecu w latach sześćdziesiątych i szybko zyskała popularność, zdobywając miejsca w 27. i 28. Parlamencie Kanady.
Kredyt Społeczny w Kanadzie był zatem znaczącym zjawiskiem politycznym, którego wpływ można było dostrzec w różnych prowincjach kraju, mimo że ostatecznie wiele z tych partii odrzuciło pierwotne założenia ideowe na rzecz bardziej mainstreamowych programów politycznych.
