Kościoły neocharyzmatyczne
Kościoły neocharyzmatyczne, znane również jako charyzmatyczne lub neo-zielonoświątkowe, to ruch wyznaniowy w ramach protestantyzmu, który zyskał popularność w latach 80. XX wieku. Jest on częścią większego zjawiska, jakim jest pentekostalizm.
Wiatry i praktyki
Neocharyzmatycy wierzą w chrzest w Duchu Świętym oraz w praktykowanie charyzmatów. Uważają, że pięć darów służby, wymienionych w Liście do Efezjan 4,11, takich jak:
- Apostołowie
- Prorocy
- Ewangelici
- Pasterze
- Nauczyciele
nie zniknęło w starożytności, lecz są praktykowane przez współczesnych chrześcijan. W ramach ruchu istnieją jednak różnice w interpretacji roli i zadań tych służb, szczególnie w odniesieniu do apostołów i proroków.
Różnice w interpretacji
Niektórzy propagatorzy Ruchu Wiary twierdzą, że apostołowie nie mają władzy nad lokalnymi pastorami, podczas gdy inni (neo)charyzmatycy postrzegają apostołów jako „pastorów pastorów”.
Historia i kontekst
Ruch charyzmatyczny zainicjował się w ramach już istniejących Kościołów, takich jak katolicki, episkopalny czy baptyści. W rezultacie, niektóre grupy opuściły te tradycje, podczas gdy inne pozostały w ich ramach.
