Kościoły Ewangelicko-Unijne
Kościoły ewangelicko-unijne to protestanckie wspólnoty powstające na podstawie unii kościelnych, które łączą Kościoły z różnych tradycji protestanckich. Głównym celem tych unii jest zjednoczenie Kościoła ewangelicko-augsburskiego (luterańskiego) oraz Kościoła ewangelicko-reformowanego (kalwińskiego) w jedną strukturę.
Historia
Pierwszym znaczącym aktem zjednoczeniowym była zgoda sandomierska z 1570 roku, która obejmowała Kościoły luterańskie, kalwińskie i czeskobraterskie w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Choć unia ta nie przetrwała długo, stanowiła inspirację dla przyszłych zjednoczeń.
W XVIII wieku Nikolaus von Zinzendorf i Ewangelicka Jednota Braterska promowali idee Kościoła unijnego. Jednak za początek rozwoju Kościołów ewangelicko-unijnych uznaje się rok 1817, kiedy król pruski Fryderyk Wilhelm III zainicjował zjednoczenie wszystkich zborów ewangelickich w Królestwie Prus pod jedną administracją, tworząc Ewangelicki Kościół Unii Staropruskiej.
Największy rozwój unii kościelnych miał miejsce w XX wieku, szczególnie po II wojnie światowej, kiedy to zjednoczenia obejmowały głównie wspólnoty tradycji ewangelicko-reformowanej, w tym prezbiterian, metodystów oraz kongregacjonalistów.
Przykłady Kościołów Ewangelicko-Unijnych
Afryka
- Zjednoczony Kościół Zambii
Ameryka Północna
- Zjednoczony Kościół Kanady
- Zjednoczony Kościół Chrystusa
Azja
- Kościół Chrystusowy w Tajlandii
- Kościół Południowych Indii
- Kościół Północnych Indii
Australia i Oceania
- Kościół Zjednoczony w Australii
Europa
- Ewangelicki Kościół Czeskobraterski
- Kościół Ewangelicki Berlina, Brandenburgii i śląskich Górnych Łużyc
- Kościół Ekumeniczny w Szwecji
- Kościół Ewangelicki Waldensów
- Zjednoczony Kościół Protestancki Francji
- Zjednoczony Kościół Protestancki w Belgii
