Kość miedniczna
Kość miedniczna, parzysta struktura, jest częścią obręczy kończyny dolnej u zwierząt kręgowych. Łączy się z innymi kośćmi za pomocą spojenia łonowego z przodu i kością krzyżową z tyłu, tworząc miednicę (łac. pelvis).
Kość miedniczna składa się z trzech głównych elementów:
- kość biodrowa (łac. os ilium)
- kość kulszowa (łac. os ischii)
- kość łonowa (łac. os pubis)
Kość miedniczna jest szczególnie rozwinięta u zwierząt lądowych, co jest związane z jej rolą w podtrzymywaniu ciała oraz połączeniem z kończynami dolnymi. W trakcie embriogenezy miednica przechodzi przez stadium chrzęstne, a w jej obrębie znajduje się panewka stawowa (łac. acetabulum) dla głowy kości udowej. Dodatkowo, w okolicy kości łonowej występuje otwór zasłonowy (łac. foramen obturatorium).
Rozwój kości miednicznej u różnych grup zwierząt
U ryb kości miedniczne są słabo rozwinięte, natomiast u płazów meandrowców stają się lepiej skostniałe, łącząc się z kręgiem krzyżowym. Współczesne płazy ogoniaste mogą mieć część łonową, która nie kostnieje, a niektóre gatunki posiadają wyrostek przedłonowy (łac. epipubis). U płazów bezogonowych kości biodrowe są wydłużone, a pozostałe elementy są zredukowane.
U gadów miednica składa się z trzech wydłużonych kości, a u niektórych gatunków zredukowane kończyny powodują zanik miednicy. U ptaków kość biodrowa jest silnie rozwinięta i łączy się z kręgosłupem. W przypadku ssaków, kości biodrowe są rozwinięte ku przodowi, a u ssaków wodnych mogą ulegać redukcji.
Kość miednicza człowieka
W anatomii człowieka miednica może być klasyfikowana według różnych typów, z uwzględnieniem różnic między płciami:
- typ ginekoidalny (kobiecy)
- typ androidalny (męski)
- typ antropoidalny (człekokształtny)
- typ platypeloidalny (płaski)
- typ asymetryczny
- typy pośrednie
