„`html
Kość czołowa
Kość czołowa jest jedną z kości mózgoczaszki, która u ludzi jest parzysta w życiu płodowym i wczesnym dzieciństwie. Zwykle zarasta szew czołowy między pierwszym a drugim rokiem życia, stając się nieparzysta. Składa się z łuski czołowej, dwóch części oczodołowych oraz części nosowej.
Łuska czołowa
Łuska czołowa ogranicza jamę czaszki od przodu i góry. Posiada dwie powierzchnie oraz trzy brzegi:
- Powierzchnia zewnętrzna: Zawiera guz czołowy, łuki brwiowe oraz gładziznę. Kresa skroniowa oddziela część skroniową od dół skroniowego.
- Powierzchnia wewnętrzna: Jest wklęsła z bruzdą zatoki strzałkowej górnej. Zawiera też łęki mózgowe, wyciski palczyste oraz bruzdy tętnicze.
- Brzegi:
- Ciemieniowy – łączy się z kośćmi ciemieniowymi szwem wieńcowym.
- Klinowy – łączy się ze skrzydłem większym kości klinowej.
- Nadoczodołowy – ogranicza wejście do oczodołu, z otworami dla naczyń i nerwów.
Część oczodołowa
Część oczodołowa zawiera wcięcie sitowe, w którym leży blaszka sitowa. Tworzy ona dolną część sklepienia oczodołu i łączy się ze skrzydłami mniejszymi kości klinowej.
Część nosowa
Znajduje się między oczodołami, łącząc się z kośćmi nosowymi oraz wyrostkami czołowymi szczęki. Posiada kolec nosowy oraz otwór ślepy.
Zatoki czołowe
W kości czołowej znajdują się zatoki czołowe, które są przestrzeniami pneumatycznymi pokrytymi błoną śluzową. Ujścia tych zatok otwierają się do jamy nosowej. U bydła zatoki te penetrują wyrostki kości czołowej zwane możdżeniami.
Bibliografia
- Johannes Sobotta, „Anatomia i fizjologia człowieka”, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Kazimierz Kucharczyk, Mieczysław Nowak.
„`
