Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego (KBW)
Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego (KBW) to formacja wojskowa powołana 24 maja 1945 roku, najpierw podlegająca ministrowi bezpieczeństwa publicznego, a później ministrowi spraw wewnętrznych. Jej podstawą była 4 Dywizja Piechoty, a dowódcą został gen. Bolesław Kieniewicz. KBW był formowany do 22 sierpnia 1945 roku, a jego liczebność w kolejnych latach wynosiła 29 tys. żołnierzy w 1945 roku, 41 tys. w 1950 roku oraz 25 tys. w 1956 roku.
Struktura i jednostki KBW
KBW składał się z różnych jednostek, w tym pułków inżynieryjnych, batalionów pontonowo-mostowych oraz służby przeciwpożarowej. Do kluczowych jednostek należały:
- 15 pułk KBW Ziemi Opolskiej
- 9 Pomorski pułk pontonowo-mostowy
- 4 batalion inżynieryjny (Rzeszów)
- Szkoła Oficerska KBW w Gdańsku
Zadania KBW
KBW został powołany do walki z podziemiem reakcyjnym, w tym z polskim podziemiem zbrojnym oraz innymi grupami. Jego zadania obejmowały:
- Ochrona władz państwowych i obiektów użyteczności publicznej
- Akcje przeciwpowodziowe i pomoc w rolnictwie
- Rozminowanie terenu po II wojnie światowej
W latach 1960–1963 KBW angażował około 3000 żołnierzy w prace rolnicze, a w latach 1956–1964 usunięto około 2,5 miliona sztuk amunicji.
Informacja Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego
Zarząd Informacji KBW powstał 5 maja 1945 roku, z zadaniem ochrony kontrwywiadowczej. Przez lata zmieniała się struktura organizacyjna, a w 1952 roku utworzono Zarząd Informacji Wojsk Wewnętrznych. W 1957 roku reorganizacja doprowadziła do powstania Wojskowej Służby Wewnętrznej.
Dowódcy KBW
- płk Henryk Toruńczyk (marzec 1945 – maj 1945)
- gen. dyw. Bolesław Kieniewicz (czerwiec 1945 – wrzesień 1946)
- gen. bryg. Konrad Świetlik (1946–1948)
- gen. bryg. Juliusz Hibner (1948–1951)
- gen. bryg. Włodzimierz Muś (1951–1965)
KBW został rozwiązany do końca 1965 roku, a jego jednostki przekształcono w jednostki Wojsk Obrony Wewnętrznej.
