„`html
Korona Królestwa Polskiego
Korona Królestwa Polskiego, znana także jako Korona Polska, to koncepcja państwowa, która powstała pod koniec XIV wieku. Oznaczała ona zarówno suwerenne państwo polskie, jak i obszar będący dziedzictwem historycznym. Korona była symbolem jedności terytorialnej i ciągłości państwa, reprezentując władzę królów z dynastii Andegawenów i późniejszych władców wybieralnych.
Znaczenie prawne
Publiczno-prawne pojęcie Korony Królestwa odnosi się do suwerennego państwa z jego prawami i terytorium, w przeciwieństwie do królewskiego majątku. Idea ta narodziła się w XIII wieku we Francji, a w Polsce przyjęła formę Korony Królestwa Polskiego w okresie Zjednoczonego Królestwa Polskiego. Umożliwiła ona zachowanie niepodzielności terytorium oraz stała się fundamentem ustroju republikańskiego Rzeczypospolitej.
Utrata ziem i rozbiory
W wyniku wojen i rozbiorów, Korona traciła część swoich ziem. Rozejm andruszowski w 1667 roku przyznał Rosji ziemie czernihowskie i połowę województwa kijowskiego. Z czasem, w latach 1772, 1793 i 1795, miały miejsce rozbiory Polski, które doprowadziły do zniknięcia Rzeczypospolitej.
Ziemie Korony Królestwa Polskiego
Korona składała się z „ziem” przekształcanych w województwa:
- Prowincja wielkopolska:
- Wielkopolska
- Kujawy
- Prusy Królewskie
- Mazowsze
- Prowincja małopolska:
- Małopolska
- Ruś Czerwona
- Podole
- Ziemie ukrainne
Idea Korony Królestwa Polskiego
Koncepcja Korony Królestwa Polskiego zyskała na znaczeniu od XIV wieku, stanowiąc ideologię polityczną, która ograniczała władzę monarchy. Król nie mógł uszczuplać terytorium, a jego działania były podporządkowane prawom królestwa. W okresie zaborów, termin „Korona” był używany jako określenie ziem polskich i ukraińskich.
„`
