Kormoran czubaty (Gulosus aristotelis)
Kormoran czubaty to duży ptak wodny z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae), występujący głównie na morskich wybrzeżach. Gatunek ten posiada kilka podgatunków, różniących się zasięgiem występowania.
Podgatunki i zasięg występowania
- G. aristotelis aristotelis – występuje w Islandii oraz na atlantyckich wybrzeżach Europy, od północnego Skandynawii po Półwysep Iberyjski. W Polsce rzadko się pojawia, stwierdzony jedynie w 1979, 1985 i 2003 roku.
- G. aristotelis desmarestii – zamieszkuje wybrzeża Morza Czarnego oraz wschodnie i środkowe Morze Śródziemne.
- G. aristotelis riggenbachi – występuje na wybrzeżach Maroka.
Morfologia
Wygląd: Upierzenie czarne z zielonym, metalicznym połyskiem. W szacie godowej na przedzie głowy znajdują się pióra tworzące czubek. Młode mają brązowe upierzenie z białym przodem szyi.
Wymiary średnie:
- Długość ciała: 65–80 cm
- Rozpiętość skrzydeł: 90–105 cm
- Masa ciała: samce 1760–2154 g, samice 1407–1788 g
Ekologia i zachowanie
Biotop: Kormoran czubaty preferuje morskie wybrzeża i poluje dalej od brzegu niż kormoran czarny.
Gniazdo: Zbudowane z morszczynu, ptaki te tworzą kolonie lęgowe, zazwyczaj na klifach.
Jaja: W zniesieniu znajduje się od 1 do 6 jaj (zazwyczaj 3), o długości około 63 mm.
Wysiadywanie i pisklęta: Jaja wysiadywane są przez 27–29 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po 15–20 dniach.
Pożywienie: Składa się głównie z morskich ryb i skorupiaków.
Status i ochrona
Kormoran czubaty jest uznawany przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) za gatunek najmniejszej troski (LC) od 1988 roku. Szacuje się, że w 2015 roku populacja wynosiła 230–240 tysięcy osobników. Chociaż globalny trend liczebności jest spadkowy, niektóre populacje pozostają stabilne. W Polsce gatunek ten objęty jest ścisłą ochroną.
