Konstrukcja wieńcowa i zrębowa
Konstrukcja wieńcowa, znana również jako konstrukcja zrębowa, jest tradycyjną formą ściany drewnianej, stosowaną od czasów neolitu. W Polsce, szczególnie w regionach ciesielskich, takich jak Podhale i Kurpie, ta technika budowlana jest nadal praktykowana. Podobne domy można spotkać również w Białorusi, Rosji i Ukrainie.
Ściana wieńcowa składa się z poziomo ułożonych belek drewnianych, łączonych w narożach na zamki. Belki mogą mieć różne kształty, takie jak okrąglaki, połowizny czy belki prostokątne. Elementy te są zazwyczaj łączone za pomocą dębowych kołków, co zapobiega ich przesunięciu. Między belkami zachowana jest szczelina o grubości około 2 cm, którą uszczelnia się różnymi materiałami, takimi jak słoma, sznur, pakuły czy mech.
Ściany wieńcowe opierają się na fundamentach murowanych z kamienia lub cegły, izolowanych od drewna warstwami papy. Belki stropowe i krokwie opierają się na najwyższej belce ściany, zwanej balem oczepowym. Wewnętrzne ściany łączone są z zewnętrznymi na półteowy zamek w jaskółczy ogon. Długość ścian wieńcowych zazwyczaj wynosi od 4 do 6 m. Aby zapobiec wypaczaniu się długich ścian, co 3-4 m stosuje się pionowe kleszcze, zwane lisicami, ściągnięte ze sobą śrubami lub łączone na kołki.
Podsumowanie
- Konstrukcja wieńcowa to tradycyjna forma budownictwa drewnianego.
- Stosowana w Polsce, Białorusi, Rosji i Ukrainie.
- Ściana składa się z poziomych belek łączonych w narożach na zamki.
- Belki uszczelnia się różnymi materiałami.
- Ściany opierają się na murowanych fundamentach z izolacją.
- W celu zapobiegania wypaczaniu się stosuje się pionowe kleszcze.
