Konstantyn IV
Konstantyn IV (gr. Κωνσταντίνος) był cesarzem bizantyjskim, który panował w latach 668–685. Urodził się w 649 roku jako najstarszy syn cesarza Konstansa II i Fausty. W 654 roku został mianowany współcesarzem przez ojca.
Panowanie i osiągnięcia
Po śmierci Konstansa II, Konstantyn IV zdobył poparcie papieża Witaliana i pokonał uzurpatora Meziziosa. Początkowo współrządził z braćmi, Teodozjuszem i Herakliuszem, jednak w 681 roku usunął ich, stosując karę hańbiącą obcięcia nosa.
W latach 674–678 Konstantyn IV obronił Konstantynopol przed Arabami, wprowadzając do obrony ogień grecki. Po zakończeniu walk, zawarł z nimi pokój, który został przedłużony w 685 roku.
W 681 roku zawarł również pokój z Protobułgarami, co zapoczątkowało istnienie państwa bułgarskiego. Z jego inicjatywy zwołano sobór konstantynopolitański III w 680 roku.
Rodzina
Żoną Konstantyna IV była Anastazja, z którą miał dwóch synów: Justyniana II, który został kolejnym cesarzem, oraz Herakliusza.
Podsumowanie
Konstantyn IV był znaczącą postacią w historii Bizancjum, znany z obrony stolicy oraz z ważnych decyzji politycznych, które miały wpływ na przyszłość regionu.
