Konstantyn I – Król Alby
Konstantyn I, gael. Causantín mac Cináeda, (ur. 836, zm. 877) był królem Alby (Szkocji) w latach 862–877. Był najstarszym synem Kennetha I i został wybrany na władcę Szkotów i Piktów jeszcze za życia swojego stryja, Donalda I.
Panowanie i konflikty
Panowanie Konstantyna naznaczone było ciągłymi walkami z wikingami oraz próbami rozszerzenia królestwa na południe. W 864 roku pomyślnie odparł najazd swojego szwagra, Olafa Białego z Dublina. Kolejne ataki, pod wodzą Thorstena Czerwonego, również zostały powstrzymane.
Współpraca z wikingami
Wikingowie z Dublina, po serii nieudanych najazdów, zaczęli kierować się bardziej na południe, w stronę królestwa Strathclyde. W 872 roku, po złupieniu stolicy Dumbarton, Olaf wspólnie z Konstantynem zamordował króla Arthgala, a władcą Strathclyde został Rhun, również szwagier Konstantyna, który stał się podległym królem.
Ostateczna klęska i śmierć
Mimo wcześniejszych sukcesów, Konstantyn ostatecznie przegrał z wikingami. Najeźdźcy z Dublina założyli osadę w Fife, skąd kontynuowali ataki. Konstantyn zginął w 877 roku w bitwie pod Inverdovat i został pochowany na wyspie Iona, tradycyjnym miejscu spoczynku królów szkockich.
Dziedzictwo
Po śmierci Konstantyna tron objął jego młodszy brat Aed, a jego jedyny syn, Donald II, panował w latach 889–900.
