Konrad von Feuchtwangen
Konrad von Feuchtwangen, znany również jako Conradus de Vuthewaning, był ważną postacią w historii zakonu krzyżackiego. Zmarł 4 lipca 1296 roku w Pradze. Pełnił funkcje mistrza krajowego w Prusach (1279–1280), Inflantach (1279–1281) oraz Niemczech (1284–1291), a także był wielkim mistrzem zakonu w latach 1291–1296.
Życiorys
Konrad pochodził z rodziny ministeriałów hrabiów Oettingen. Jego działalność w zakonie rozpoczęła się przed rokiem 1259, kiedy to został komturem krajowym Austrii. W 1279 roku, po śmierci dwóch poprzedników, objął stanowiska mistrza krajowego w Prusach i Inflantach. Po krótkim czasie w Prusach, zdecydował się na rezygnację z funkcji w Prusach, pozostając jedynie mistrzem Inflant. W 1280 roku przeniósł się do Inflant, gdzie sprawował władzę do końca 1281 roku.
W kolejnych latach Konrad zyskał zaufanie wielkiego mistrza Hartmana von Heldrungena, stając się komturem prowincjonalnym Frankonii w 1282 roku, a następnie mistrzem krajowym Niemiec w 1284 roku. W 1291 roku został trzynastym wielkim mistrzem zakonu krzyżackiego.
Wielka Mistrzostwo i Działalność
Podczas jego rządów, w 1291 roku, Mamelucy zdobyli Akkę, co zmusiło Konrada do przeniesienia siedziby zakonu do Wenecji. Mimo trudności, doceniał on znaczenie Prus i Inflant dla zakonu, dwukrotnie odwiedzając te tereny. Zmarł w Czechach podczas powrotu z drugiej wyprawy do Prus i został pochowany w komendzie Drobovice.
Jego szczątki spoczywają w marmurowym sarkofagu w prezbiterium Bazyliki pod wezwaniem Św. Bartłomieja i Św. Jadwigi Śląskiej w Trzebnicy, obok szczątków księcia Henryka Brodatego.
Przypisy i Bibliografia
- Maciej Dorna, Bracia zakonu krzyżackiego w Prusach w latach 1228–1309, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2004, s. 259–262.
