Konrad IV Hohenstaufen
Konrad IV (ur. 25 kwietnia 1228 w Andrii, zm. 21 maja 1254 w Lavello) był znaczącą postacią średniowiecznej Europy, pełniąc funkcje króla Jerozolimy (1228-1254), króla Niemiec (1237-1254) oraz króla Sycylii (1250-1254).
Urodził się jako drugie dziecko w rodzinie Hohenstaufenów. Po śmierci matki w wyniku komplikacji porodowych, Konrad dorastał we Włoszech do 1235 roku, kiedy to po raz pierwszy odwiedził Niemcy. W 1237 roku został koronowany na króla Rzymu w Wiedniu, co później przekształciło się w tytuł cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego.
Polityka i konflikty
Jako regent Konrada do 1242 roku działał arcybiskup Moguncji, Zygfryd III z Eppstein. Po jego kadencji, Fryderyk II wyznaczył Henryka Raspe oraz Wacława I jako jego następców. Konrad stał się aktywnym graczem politycznym w Niemczech od około 1240 roku. W 1245 papież Innocenty IV ogłosił detronizację zarówno Fryderyka II, jak i Konrada, co doprowadziło do wyboru Henryka Raspela na antykróla Niemiec w 1246 roku.
Konflikt z papieżem trwał, a po śmierci Fryderyka II w 1250 roku, Konrad odziedziczył tytuły króla Sycylii, Niemiec i Jerozolimy. W 1251 roku został pokonany przez Wilhelma z Holandii, a jego próby odzyskania władzy w Italii okazały się nieudane. Papież, wykorzystując sytuację, zaoferował Sycylię Edmundowi Crouchbackowi, synowi króla Anglii, w 1253 roku.
W 1254 roku Konrad został ekskomunikowany, a rok później zmarł na malarię w Lavello. Po jego śmierci, jego brat Manfred oraz syn Konradyna kontynuowali walkę z papieżem, jednak bez powodzenia. Ciało Konrada spłonęło w czasie pożaru katedry w Messynie przed planowanym pogrzebem.
Małżeństwa i potomstwo
Konrad IV ożenił się z Elżbietą Bawarską (1227-1273), z którą miał jednego syna – Konradyna.
