Konrad III Rudy
Konrad III Rudy (ok. 1448 – 28 października 1503) był księciem czerskim, liwskim, warszawskim, nurskim, łomżyńskim, ciechanowskim, różańskim, zakroczymskim i wyszogrodzkim. W latach 1454–1471 rządził wspólnie z braćmi, a od 1471 samodzielnie. Był synem księcia warszawskiego Bolesława IV i Barbary Olelkówny.
Życiorys
Po śmierci ojca w 1454 roku, Konrad III wraz z rodzeństwem znalazł się pod regencją matki oraz biskupa płockiego. W 1462 roku, po osiągnięciu pełnoletności, objął rządy. Jego ambicje spadkowe po bezpotomnej śmierci książąt mazowieckich doprowadziły do napięć z królem Kazimierzem Jagiellończykiem, który również rościł sobie prawa do tych ziem.
W 1462 roku Konrad III musiał stawić czoła królewskiemu sądowi w Piotrkowie, który przyznał część spadku Jagiellończykowi. Mimo to, dzięki wsparciu Katarzyny Siemowitówny, Konrad utrzymał kontrolę nad ziemią płocką oraz innymi terytoriami. W 1471 roku, po osiągnięciu pełnoletniości przez braci, podzielono Mazowsze, a Konrad III zdobył ziemie czerską i liwską.
W 1488 roku po śmierci Bolesława V, Konrad III objął jego terytoria, jednak napotkał opór mieszkańców Warszawy, którzy wezwali Janusza II do władzy. Ostatecznie, po wymianie ziem z Januszem, Konrad zyskał pełnię władzy. W obliczu zagrożenia ze strony Jagiellonów, próbował nawiązać sojusze z wrogimi państwami, jednak bezskutecznie.
W 1495 roku Konrad obsadził zamek w Płocku, ale ostatecznie musiał ustąpić królowi Janowi Olbrachtowi, który zajął większość jego terytoriów. Konrad zachował jedynie ziemię czerską, a reszta miała być inkorporowana do Korony po jego śmierci.
Życie prywatne
Konrad III ożenił się z Anną Radziwiłłówną, z którą miał czworo dzieci, oraz z Dorotą z Warszawy. Zmarł w 1503 roku i został pochowany w kolegiacie św. Jana w Warszawie.
Podsumowanie
Konrad III Rudy był istotną postacią w historii Mazowsza, walcząc o utrzymanie niezależności swojego księstwa wobec rosnącej potęgi Jagiellonów. Jego dziedzictwo przetrwało dzięki potomkom oraz wpływowi na lokalne sprawy polityczne.
