Konotacja w języku
Konotacja to zdolność leksemów do otwierania miejsc dla innych leksemów. Przykładowo, przymiotnik wymaga uzupełnienia rzeczownikiem, a przysłówek – czasownikiem. Rzeczownik w mianowniku nie posiada właściwości konotacyjnych.
Związek syntaktyczny odnosi się do relacji między wyrazem konotującym a konotowanym, co prowadzi do uzyskania pełni znaczeniowej. W kontekście konotacyjnym, rzeczownik pełni rolę wyrazu prymarnego, podczas gdy przymiotnik lub czasownik są wyrazami sekundarnymi, które wymagają uzupełnienia.
W innym znaczeniu, konotacja odnosi się do elementów znaczeniowych przypisywanych leksemowi przez użytkowników języka, zależnych od kontekstu. Na przykład, słowo „czarny” może być kojarzone z nocą, złem czy śmiercią. Konotacja jest zatem związkiem użytkownika języka z realiami pozajęzykowymi, w przeciwieństwie do denotacji, która łączy jednostkę językową z rzeczywistością.
Rodzaje konotacji
Wyróżnia się kilka rodzajów konotacji:
- Kategorialna: zapowiada określoną kategorię gramatyczną lub leksykalną (np. przymiotnik → rzeczownik).
- Formalna: wskazuje na określoną formę gramatyczną.
- Obligatoryjna: jest niezbędna do pełnego zrozumienia znaczenia.
- Fakultatywna: stanowi dodatkowe, nieobowiązkowe skojarzenia.
