Konik Polski
Konik polski to polska rasa konia późno dojrzewającego, znana z dużej odporności na choroby oraz trudne warunki bytowe. Charakteryzuje się twardym rogiem kopytowym, co pozwala na pracę bez podków na twardym podłożu.
Historia
Dzikimi przodkami koników polskich były tarpany, które zamieszkiwały wschodnie tereny Polski, Litwy oraz Prus do XVII wieku. W okolicach Puszczy Białowieskiej przetrwały do 1780 roku. Dzięki profesorowi Tadeuszowi Vetulaniemu, w 1936 roku rozpoczęto ich odtwarzanie w Puszczy Białowieskiej. Po II wojnie światowej hodowla była kontynuowana w stadninie w Popielnie, a w 2014 roku zaprezentowano nowe teorie na temat ich pochodzenia.
Pokrój i Wykorzystanie
Koniki polskie dorastają do wysokości 130-140 cm. Ich naturalne wypasanie wspiera różnorodność flory i fauny, co korzystnie wpływa na lokalny ekosystem. Współcześnie koniki te są wykorzystywane w:
- rekreacji, w tym rajdach i wycieczkach konnych,
- hipoterapii,
- lekkich zaprzęgach,
- hodowli jako rezerwa genetyczna,
- pielęgnacji krajobrazu.
Hodowla
Konik polski, chociaż podobny do tarpana, nie jest tą samą rasą. W Szklarnie koło Biłgoraja od 1986 roku funkcjonuje ostoja konika biłgorajskiego. Główne ośrodki hodowlane to Popielno. Program introdukcji koników polskich w Bieszczadach rozpoczął się w 2007 roku, z celem przywrócenia ich do naturalnych warunków po adaptacji.
Symbolika i Upamiętnienie
Konik polski jest symbolem Roztoczańskiego Parku Narodowego, powstałego w 1974 roku. W 1989 roku Poczta Polska wyemitowała serię znaczków, z konikiem polskim jako najdroższym. W 2014 roku Narodowy Bank Polski wprowadził do obiegu monety z wizerunkiem konika polskiego.
