Koniczyna łąkowa (Trifolium pratense)
Koniczyna łąkowa, znana również jako koniczyna czerwona, to gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Występuje w Europie, Azji Środkowej i północnej Afryce, a także jest uprawiana w Australii oraz obu Amerykach. W Polsce jest rośliną pospolitą.
Morfologia
Koniczyna łąkowa charakteryzuje się następującymi cechami morfologicznymi:
- Łodyga: Wzniesiona, osiągająca do 50 cm, przylegająco owłosiona, często z czerwonym zabarwieniem.
- Liście: Trzy listki, jajowate lub eliptyczne, często z plamkami. Przylistki błoniaste, owłosione, zrośnięte z ogonkiem.
- Kwiaty: Motylkowe, jasnopurpurowe, pachnące, zebrane w główki, zwykle po dwa na łodydze. Kielich 10-nerwowy, owłosiony z zewnątrz.
- Owoc: Mały strąk z jednym nasionem.
- Korzeń: Palowy, osiągający głębokość do 1,5 m, z licznymi rozgałęzieniami w warstwie powierzchniowej gleby.
Biologia
Koniczyna łąkowa jest byliną, która kwitnie od maja do września. Proces zapylenia jest kluczowy dla produkcji owoców i odbywa się głównie przez trzmiele. Roślina ta jest również miododajna.
Ekologia
Preferuje siedliska takie jak łąki, przydroża i jasne lasy, rosnąc na żyznych glebach. Gatunek charakterystyczny dla klasy Molinio-Arrhenatheretalia. Nasiona są rozsiewane przez wiatr.
Zmienność
- Tworzy mieszańce z koniczyną pogiętą.
- Występuje w kilku odmianach i jest uprawiana od XVIII wieku jako roślina paszowa.
- Wszystkie części rośliny są jadalne, a korzenie można gotować.
- W medycynie ludowej stosowana była jako środek moczopędny i wykrztuśny, zawiera glikozydy i flawonoidy.
Podsumowanie
Koniczyna łąkowa to ważna roślina w ekosystemach łąkowych, ciesząca się znaczeniem zarówno w rolnictwie, jak i w medycynie ludowej. Jej cechy morfologiczne oraz potrzeby ekologiczne czynią ją interesującym obiektem badań i upraw.
