Kongres w Albany
Kongres w Albany, znany również jako Konferencja w Albany, odbył się latem 1754 roku w Nowym Jorku. Spotkanie zorganizowano w celu omówienia zagrożenia konfliktu z Francją oraz relacji z plemionami indiańskimi. Przedstawiciele siedmiu z trzynastu brytyjskich kolonii północnoamerykańskich pracowali nad wspólnymi strategią obronnymi i próbami zawarcia traktatów z Indianami.
Negocjacje z Indianami
W Albany przybyło około czterdziestu przedstawicieli Konfederacji Irokezów, z wodzem Hendrickiem na czele. Rozmowy z nimi zakończyły się fiaskiem, ponieważ Indianie odmówili przyjęcia proponowanych przez Brytyjczyków podarunków, uznając je za niewystarczające. W rezultacie nie osiągnięto porozumienia dotyczącego wspólnego działania przeciwko Francuzom. W trakcie wojny lat 1754-1763 plemiona Irokezów były podzielone, co zwiększyło obawy kolonistów.
Plan utworzenia unii kolonialnej
Benjamin Franklin zaproponował plan zjednoczenia kolonii, który jednak został odrzucony po długiej debacie. Plan przewidywał powołanie Prezydenta-Generała oraz Wielkiej Rady, co miało na celu lepszą organizację obrony i zarządzania relacjami z Indianami. Choć nie został przyjęty, niektóre jego elementy znalazły później odzwierciedlenie w Artykułach Konfederacji oraz konstytucji USA.
Uczestnicy Kongresu
W Kongresie uczestniczyło 21 delegatów z kolonii, w tym Nowego Jorku, Pensylwanii, Maryland, Massachusetts, Rhode Island, Connecticut oraz New Hampshire. Przewodniczącym był William DeLancey, a sekretarzem Peter Wraxall. Lista delegatów obejmowała m.in.:
- Connecticut: William Pitkin, Roger Wolcott
- Prowincja Maryland: Abraham Barnes, Benjamin Tasker
- Prowincja Massachusetts Bay: Thomas Hutchinson
- Prowincja New Hampshire: Mesheck Ware
- Prowincja Nowy Jork: James Delancey
- Pensylwania: Benjamin Franklin
- Rhode Island: Stephen Hopkins
Kolejny kongres zwołano w 1765 roku w związku z protestami przeciw ustawie stemplowej, a następnie odbył się I Kongres Kontynentalny w 1774 roku.
