Konfederacja Narodu (KN)
Konfederacja Narodu (KN) to polska nacjonalistyczna organizacja konspiracyjna o charakterze polityczno-wojskowym, działająca w latach 1940–1943. Powstała w wyniku zjednoczenia kilku organizacji konspiracyjnych, zainicjowana przez Jan Włodarkiewicza, Witolda Rościszewskiego i Bolesława Piaseckiego.
Geneza i struktura organizacyjna
KN została założona 28 września 1940 roku. Jej celem było stworzenie siły zbrojnej niezależnej od Związku Walki Zbrojnej. W skład KN weszły organizacje takie jak Tajna Armia Polska, „Znak”, „Pobudka”, „Wawel” oraz Związek Czynu Zbrojnego.
Na czele KN stanął Tymczasowy Związek Rady, a następnie Prezydium Konfederacji Narodu. W grudniu 1940 roku na przewodniczącego wybrano mjr. Jana Włodarkiewicza.
Program ideowy
Program ideowy KN, zatwierdzony 7 października 1940 roku, zakładał stworzenie zjednoczonej siły zbrojnej oraz kontynuację walki o niepodległość. Organizacja akcentowała swoje chrześcijańskie i narodowe wartości, jednocześnie przyjmując postawy antyhitlerowskie i antykomunistyczne.
Działalność i struktura terenowa
Konfederacja zajmowała się działalnością wywiadowczą, sabotażem i propagandą. W strukturze terenowej KN występowały Dzielnice, które dzieliły się na okręgi i obwody, z największą liczbą członków w Dzielnicy Centralnej i Północno-Wschodniej.
Wydawane pisma
KN publikowała różnorodne pisma, w tym:
- „Nowa Polska”
- „Znak”
- „Biuletyn Żołnierski”
- „Młodzież Imperium”
Scalenie z Armią Krajową
W 1943 roku KN ostatecznie scaliła swoje oddziały z Armią Krajową na mocy rozkazu gen. Tadeusza Komorowskiego. Oddziały KN, działające na Podlasiu, zostały podporządkowane odpowiednim komendantom okręgów AK.
Podsumowanie
Konfederacja Narodu odegrała istotną rolę w polskim ruchu oporu podczas II wojny światowej, łącząc ideologię narodowo-katolicką z działaniami militarnymi przeciwko okupantom. Jej członkowie brali udział w walkach partyzanckich i działalności wywiadowczej, a także w powstaniu warszawskim.
