Koń Wielkopolski
Koń wielkopolski to szlachetny, gorącokrwisty koń wierzchowy, hodowany w Polsce i wykorzystywany w sporcie oraz rekreacji jeździeckiej. Rasa ta powstała w wyniku uszlachetniania miejscowego pogłowia końskiego poprzez krzyżowanie z końmi niemieckimi oraz innymi zachodnimi rasami, szczególnie na terenach dawnego zaboru pruskiego. Główne ośrodki hodowlane znajdowały się w Sierakowie, Gnieźnie i Starogardzie.
Historia
Rasa koni wielkopolskich została stworzona w 1962 roku poprzez połączenie koni mazurskich, które pochodziły z populacji koni trakeńskich i wschodniopruskich, oraz lżejszej odmiany poznańskiej, wzbogaconej krwią angloarabską i półkrwi angielskiej. Obydwie te odmiany miały swoje korzenie w XIX wieku i były uszlachetniane reproduktorami z różnych ras, takich jak berberyjskie, oldenburskie i meklemburskie.
Pokrój
Koń wielkopolski charakteryzuje się typem półkrwi angielskiej i jest podobny do koni trakeńskich. Do cech wyróżniających należy:
- szlachetna głowa
- długa, prawidłowo osadzona szyja
- długie łopatki i wyraźnie zaznaczony kłąb
- zwięzła, głęboka kłoda
- mocny, dobrze umięśniony zad
- solidne, długie kończyny bez szczotek pęcinowych
- dobre chody i zadowalające zdolności skokowe
Koń wielkopolski występuje w różnych maściach, a jego wysokość w kłębie wynosi co najmniej 165 cm. Do głównych ośrodków hodowlanych należą stadniny w Racocie, Liski, Pępowie, Dobrzyniewie oraz Rzecznej, a także inne, które zostały zlikwidowane.
Zrzeszenie hodowców
Hodowcy oraz miłośnicy koni wielkopolskich są zrzeszeni w Związku Hodowców Koni Wielkopolskich.
