Koń fryzyjski
Koń fryzyjski, znany również jako fryz, to rasa koni zimnokrwistych charakteryzująca się bujną grzywą, ogonem oraz wysokimi chódami.
Historia
Rasa ta ma swoje korzenie w czasach rzymskich, a w średniowieczu popularne były silne, kare konie bojowe. W epoce baroku fryzy zostały uszlachetnione krwią koni iberyjskich, co miało na celu uzyskanie eleganckiego wierzchowca. W XVIII i XIX wieku ten kierunek hodowli został porzucony. Współczesne fryzy pochodzą głównie od koni, które pozostały w rękach chłopów i były wykorzystywane jako konie pocztowe. Pierwsza księga stadna, Friesche Paarden Stamboek, została założona w 1878 roku, a pierwszym zapisanym ogierem był Nemo 51.
Budowa i maść
Fryzyjski koń występuje wyłącznie w maści karej. Ogiery, które aspirują do licencji hodowlanej, muszą mieć odcień kruczy, a wroniogniade nie będą dopuszczone do rozrodu. Akceptowana jest jedynie mała gwiazdka na czole, i to tylko u klaczy i wałachów. Inne maści, takie jak biała czy siwa, są nieprawdziwe w kontekście tej rasy.
Użytkowanie
Fryzyjski koń jest wszechstronny w użytkowaniu. Sprawdza się jako:
- koń spacerowy
- koń ujeżdżeniowy
- koń zaprzęgowy
- koń do pokazów rewiowych
- koń terapeutyczny (hipoterapia)
Ich inteligencja i chęć współpracy z ludźmi sprawiają, że są idealne dla osób z niepełnosprawnościami. W ciągu ostatnich 20 lat konie fryzyjskie zaczęły być hodowane na całym świecie, w tym w Ameryce Północnej i Południowej, Australii, Azji oraz Afryce.
Hodowla
Hodowla koni fryzyjskich jest ściśle regulowana przez Holenderski Związek Hodowców Koni Fryzyjskich, który jest jedynym organem uprawnionym do oceny i wpisywania koni do księgi stadnej. Ogiery są oceniane najbardziej surowo, co pozwala na zachowanie cech rasowych przez lata. Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego i były używane przez germańską jazdę jako konie ogólnoużytkowe. Krzyżowano je z końmi iberyjskimi, co wpłynęło na kształtowanie różnych ras, w tym brytyjskich kuców.
