Komunizm Pierwotny
Komunizm pierwotny, według Karola Marksa i Fryderyka Engelsa, to forma organizacji społecznej, w której podstawą stosunków produkcji była wspólna własność środków produkcji. Teoria ta opiera się na pracach antropologa Lewisa Morgana, chociaż współczesne badania nad społeczeństwami prehistorycznymi kwestionują niektóre z jego założeń. Mimo to, idea pierwotnego komunizmu zyskała wielu zwolenników, nie tylko wśród marksistów.
Kluczowe Cechy Komunizmu Pierwotnego
W społeczeństwie pierwotnym najważniejszym celem było zdobywanie pożywienia. Praca była wykonywana przez wszystkich zdolnych członków społeczności, a jej owoce, głównie żywność pozyskiwana z polowań i zbieractwa, były dostępne dla wszystkich. W tym kontekście pojęcie własności prywatnej praktycznie nie istniało, z wyjątkiem drobnych przedmiotów, jak ubrania.
Przejście do Społeczeństwa Klasowego
Udomowienie zwierząt i rozwój rolnictwa stanowiły kluczowy moment w transformacji społeczeństwa komunistycznego w społeczeństwo klasowe. Pojawienie się wartości dodatkowej, wynikającej z nadprodukcji żywności, doprowadziło do:
- Powstania własności prywatnej
- Rozwoju niewolnictwa
- Pojawienia się nierówności społecznej
Z czasem część społeczności mogła skupić się na innych formach działalności, takich jak kultura, filozofia czy nauka. Zwiększenie podziału pracy przyczyniło się do powstania klas społecznych.
Komunizm Współczesny
Marks twierdził, że społeczeństwa dążą do komunizmu, a współczesny komunizm, podobnie jak jego pierwotna forma, zakłada wspólną własność środków produkcji. Kluczową różnicą jest jednak technologiczne zaawansowanie procesów produkcji, które ma na celu zaspokojenie potrzeb wszystkich członków społeczeństwa.
