„`html
Komunistyczna Partia Niemiec (KPD)
Komunistyczna Partia Niemiec (KPD) została założona na początku 1919 roku w Berlinie, wywodząc się z Związku Spartakusa oraz Internationale Kommunisten Deutschlands (IKD). Początkowo inspirowana luksemburgizmem, z czasem przeszła na pozycje leninizmu. KPD regularnie uczestniczyła w wyborach w Republice Weimarskiej, zdobywając między 10 a 15% głosów, a w 1933 roku została zdelegalizowana.
Powstanie i wczesna działalność
KPD powstała z inicjatywy czołowych działaczy lewicowych, w tym Karla Liebknechta i Róży Luksemburg. W 1919 roku partia przystąpiła do Międzynarodówki Komunistycznej, co wzmocniło jej ideologiczne fundamenty.
Działalność w Republice Weimarskiej
- Rewolucje 1919-1923: KPD uczestniczyła w powstaniach przeciwko rządowi, w tym w powstaniu Spartakusa, które zakończyło się klęską.
- Rozłam w 1920: Część działaczy opuściła KPD, tworząc Niemiecką Komunistyczną Partię Robotniczą (KAPD).
- Kryzys 1923-1929: Kryzys w partii spowodował spadek liczby członków z 180 tysięcy w 1924 roku do 130 tysięcy w 1928 roku.
Wielki kryzys i rosnące wpływy
W wyniku wielkiego kryzysu gospodarczego, liczba członków KPD wzrosła do około 360 tysięcy w 1932 roku. Partia oskarżała socjaldemokratów o zdradę i zaostrzyła walki uliczne z nazistami.
Delegalizacja i działalność po wojnie
Po dojściu do władzy NSDAP w 1933 roku KPD została zdelegalizowana, a wielu jej członków aresztowanych lub zmuszonych do emigracji. Po wojnie, w radzieckiej strefie okupacyjnej, KPD została zalegalizowana i przekształciła się w Socjalistyczną Partię Jedności Niemiec (SED). W Niemczech zachodnich partia funkcjonowała do 1956 roku, kiedy to została zdelegalizowana przez Federalny Trybunał Konstytucyjny.
Dziedzictwo
Wschodnia część partii przekształciła się w Partię Lewicową, podczas gdy w Niemczech zachodnich powstała Niemiecka Partia Komunistyczna (DKP), która ma marginalne znaczenie polityczne. KPD odegrała kluczową rolę w historii niemieckiego ruchu komunistycznego oraz oporu przeciwko nazizmowi.
„`
